Mensagempor xestor » sexta, 21 dez 2007, 11:04
Paréceme interesante traer aquí a opinión da poetisa Yolanda Castaño:
O himno galego non é orgásmico para Yolanda Castaño
Xornal Galicia | Miércoles, 12 Septiembre, 2007 - 07:06 PM
No saco do himno collen a bandeira e os sinais de identidade. A progresía de Yolanda Castaño di que non se sente identificada con ?ningunha afectación patriótica?. Que non lle ve ?graza ningunha nin a lemas nin a bandeiras?, que non se identifica... que, di ela, ?non me pon?. Esta progresía é tolerante, de ?esquerdas?, ?culta?, ?sensíbel? e ?sublime?.
Séntense, din eles ?ridículos? cantando o himno, malia ter ?letra de poema?. Que aman Galiza, malia o himno e se cadra, a bandeira?
Esta progresía di que ?adoran os poemas sen donos e sen bandeiras?. A progresía anticlerical, porque non se poder ser progresista neste país sen ser anticlerical, din que o himno galego lles lembra demasiado a cando no colexio ?cantábamos cancións de misa que loaban a Cristo?.
Din que non cren que sexa máis valente cantar un himno, nin que se ame con máis forza un lugar por querer cantalo. Remata a alegación anti himno con que prefiren cantar calquera cousa, ?algo de Marful, de Nadadora. Pero himnos non. Paso de himnos? di a poeta, moi chea, Yolanda Castaño na derradeira páxina do Galicia Hoxe do domingo 9 de setembro de 2007.
Esta alegación contra o himno, pobre alegación por certo, é de xente que ?defende? a nosa cultura. O himno, como a bandeira, o idioma, o pasaporte ou o DNI non os temos por cuestións de gusto, de que queden bonitos ou que teñan unha combinación de cores axeitada. Así como o poder constituínte se presupón á Constitución, a dotación duns sinais de identidade non é cuestión de poñelos ou elixilos porque ?quedan ben? son ?bonitos?, ?riman?, ?coñezo a letra?, ?son guais?.
O filósofo inglés Bertón Russell no seu libro Eloxio do coñecemento inútil dicía que despois de coñecer a orixe de certas pequenas laranxas que adoitaba comer, procedentes da China, non lle sabían igual, senón mellor.
A min o himno galego, fillo da emigración, non me sabe igual que a certas poetas ?progres? que gustan máis de Marful ou Nadadora. A bandeira non é branca cunha franxa azul senón, coma as laranxiñas de Russell, representa unha viaxe dentro da miña vida da que aínda non voltei.
Fomos moitos os que aprendemos o himno galego na emigración en América. Fomos moitos os que soubemos que tiñamos un himno e unha bandeira na emigración, moita xente do país descoñecíao. Eu relaciono o himno cunha parte importante dese esforzo de xente que non era da ?progresía? senón da miseria e do analfabetismo que viron a necesidade e importancia de ser na distancia.
Do himno podería eu dicir que mo ensinou, a primeira estrofa, a miña avoa. Lémbroo moi ben. Pero a historia que máis me vén á miña cabeza cando oio o himno galego é a do exiliado político en Venezuela, Manuel Vilariño Santomé que, desterrado nas illas Canarias despois de tres anos na cadea (1936-1939) e do fusilamento dos seus irmáns, marchou nun veleiro durante 80 días con 61 persoas para fuxir da ditadura franquista. Chegado a Venezuela, foi internado no campo de concentración de Guasina, lugar en que recibiu unha cornada dun touro. Era o ano de 1949. Ingresado no hospital, Vilariño recibiu a visita dun misioneiro, o Padre Barral, que se identificou como galego. Vilariño non lle creu. Contoume Vilariño que o Padre Barral empezou a cantar o himno en proba da súa galeguidade (e non a Marful nin a Nadadora), e que el sentiu algo especial e cantou co Padre Barral.
Máis que a Nazón de Breogán, eu vexo a Vilariño, ao Padre Barral, a Castelao na Arxentina. A bandeira tamén a vexo pero a través do que me contara Xosé Sesto en Caracas, cando me narrara que pasara os derradeiros momentos de vida con Alexandre Bóveda rezando na cela; ?Sestiño, ven comigo a rezar?.
A derradeira vontade de Bóveda ao Tribunal fascista que o matou foi que o enterraran coa bandeira galega. O xuíz militar aceptou, mais cando Sesto levou a bandeira do Casino de Pontevedra (a primeira bandeira galega izada en Pontevedra) para envolver o cadáver, impedíronllo os soldados. Contoume que, correndo, foi falar coa que despois sería a súa muller, e bordaron unha bandeira pequeniña e metérona debaixo da chaqueta ensanguentada de Bóveda.
As bandeiras e os himnos teñen iso, en si son letras e trapos, detrás esforzos e vidas de homes e mulleres. A banalización e bananización do noso contorno fai que xa nada se respecte, e dígoo porque sen ir moi lonxe pedía Javier Marías na prensa ?aulas de urbanidade? para os españois que asistían a competencias deportivas internacionais porque ?non sabían respectar os himnos dos países estranxeiros?, aquel que non se respecta a si mesmo, malamente poder respectar aos demais.
A min conmóveme o meu himno, a miña bandeira. Os domingos en Caracas, cando ondeaba baixo o tórrido sol do Caribe pensaba as veces en tantas cousas. A ausencia e a presenza de todo o que pode coller nun anaco de trapo... tantas historias de xente que xa non está connosco fisicamente.
Xurxo Martínez Crespo.
O que faltaba.