O galego na Xunta: un paso cara adiante, outros dous para atrás

[rubi]

O Parlamento aproba por unanimidade instar o Goberno a informar os cargos públicos de que deben usar a lingua do país, aínda que non estarán na obriga de o facer.
Os tres grupos con representación parlamentaria -PPdeG, PSdeG e BNG- decidiron esta quinta feira por unanimidade instar a Xunta a que poña en coñecemento de todos os seus cargos públicos a necesidade de facer uso público, tanto oral como escrito, da lingua galega no desempeño da súa responsabilidade pública.
Este acordo parte dunha proposición non de lei presentada e defendida polo voceiro de Lingua do BNG, Bieito Lobeira, na Comisión Institucional, de Administración Xeral, Xustiza e Interior. O nacionalista chamou a atención sobre os incumprimentos da lei e a vulneración de consensos de destacados membros do Goberno, que non falan en galego porque non queren.
Trátase dun desprezo á lingua galega para agradar o público ultra, reprobou, logo de recordar que o Plan Xeral de Normalización Lingüística, aprobado por todos os grupos, recolle a necesidade de que os cargos de Administración autonómica se expresen na lingua do país.
Con el coincidiu o deputado do PSdeG Xosé Manuel Lage Tuñas, que considerou incomprensíbel que os cargos públicos non utilicen o galego sen prexuízo de que empreguen a súa liberdade individual para se expresaren na lingua que prefiran no seu ámbito privado.
En todo caso, anticipándose ás acusacións de intento de imposición, razoou que non se impón o que é propio e atribuíu este argumento ao complexo dalgúns. O país avanzará cando se supere este debate, sostivo, logo de sinalar que debater no Parlamento esta cuestión é indicativo de que hai un problema.
Por iso, apostou por lograr un grande acordo arredor da lingua e superar así o ataque desaforado que a Xunta está a acometer contra o galego dun modo tan evidente.
Pola súa banda, o representante do PPdeG neste debate, Agustín Baamonde, recoñeceu a obriga dos poderes públicos de promover o uso normalizado do galego no seu labor como referentes para a sociedade. No entanto, rexeitou facer desta cuestión unha norma de obrigado cumprimento cando, ao seu xuízo, se trata dun criterio xeral.
O galego, inútil
Nos cargos públicos como referentes para a sociedade abundaron os voceiros dos tres grupos. Por este motivo, Lobeira exixiu que os altos cargos utilicen o galego como forma de prestixiar a lingua para o seu uso normalizado.
O contrario, ao seu entender, sería introducir a percepción de que o galego non vale, algo que enmarcou na política agresiva e regresiva do PP contra a lingua e cultura propias. Se a Administración que debe dar exemplo pasa olimpicamente e quita o galego das oposicións, do ensino, das campañas publicitarias, etc, xérase a percepción de que o galego é inútil, recriminou.
O galego non é un freo para nada, senón un sinal de identidade, enxalzou Lage Tuñas, que apelou á necesidade de buscar a concordia co amor cara ao propio desde as institucións. Así, destacou os exemplos do ex conselleiro de Economía Xosé Ramón Fernández Antonio e do actual titular de Medio Ambiente, Agustín Hernández, que se esforzaron por aprender o galego para utilizalo no exercicio das súas funcións.
Respecto á liberdade individual
Tamén Baamonde destacou a importancia da promoción do galego entre os altos cargos, mais sempre nun marco de respecto á liberdade individual, posto que tanto o galego como o castelán son linguas cooficiais na comunidade. Non se pode facer da Administración unha illa no uso do galego, concluíu, para sentenciar que o seu grupo non acepta a obrigatoriedade da súa utilización.
A lei é clara e pon usar, non promover, espetou o voceiro do BNG, e xustificou este punto na necesidade de dignificar o galego. Cumpran a lei falando, resolveu, facendo tamén extensiva esta exixencia aos membros do Grupo Parlamentario Popular.
Fuente: www.vieiros.com
Rubí
Buenos Aires-Argentina

[yagui]

O Parlamento aproba por unanimidade instar o Goberno a informar os cargos públicos de que deben usar a lingua do país, aínda que non estarán na obriga de o facer.
Devem mais nom é obriga? Devem mais nom \"devem\"? Isto que é? Umha burla?