A Biblioteca de Fillos de Galicia

A Odisea de Pere Xil

Presentación

Esta é a historia dun trasno chamado Pere Xil. Como todos os trasnos, era un ser falcatrueiro e burlón, mais na historia deste concretamente hai unha serie de episodios que se fixeron famosos no mundo dos trasnos e dos seres máxicos porque con el aconteceu o que non acontece sequera cos humanos.

(máis…)

As bolboretas Yin e Bibí, que falan á mesma vez, pedíronlle a Compay Grilo:
-Cóntenos un conto de fadas, reis, princesas, castelos e todo eso…
-Ben, pois contarei un conto de todo eso. Aquí vai:
-O avó, do avó, do avó de meu avó, que non nacera en Cuba senón nun país lonxano, coñeceu a un rei que vivía nun castelo que esta na cima dun coto.

(máis…)

A Tareixa era unha bruxa ruín ruinísima. Era tan ruín que minguara e minguara até se tornar en diminuta. E é que por mor da súa maldade, a Tareixa reducira ao tamaño dun puño.

(máis…)

Gústanos vir no verán a esta vila.
Betanzos é moi bonito. Ten casas con soportais, prazas onde xogar, un río, e, se queres achegarte ao mar, tamén podes; nós, de feito, bañámonos nel moitas veces nas vacacións.

(máis…)

1
O señor Fulxencio era un solteirón que vivía nun pobo pequeno, nun tempo no que aínda non chegara a televisión. O home coidaba un corral e adicábase as labores do campo cando o tempo o permitía. Pero con isto do tempo tiña unha teima moi especial, pois mentres calquera labrego coidaba as súas leiras anque fixera mal tempo, Fulxencio xamais se arriscaba a sair se o ceo adiviñaba choiva. (máis…)

I

Algures escribín, ou soñei que escribín, que publicar nunha lingua minoritaría é tarefa de heroes ou de ilusos. Non sei se aínda penso o mesmo. Se cadra o que agora penso (habería que llo preguntar ó meu eu máis entusista que adoita expresarse con máis liberdade) está nun camiño intermedio entre os dous adxectivos. Vou tratar de os levar polo camiño das miñas cavilacións, non sempre rectos (1). (máis…)

Fragmento: “Estampa Primeira na que se conta o encontro entre Brais e o vello Anselmo”

Din que xa ía a tarde avanzada cando Brais saíu para apañar, como sempre por encarga da súa tía —un deses seres con fuciño de ourizo que están continuamente a move-los beizos e faceren que rezan— un fatiño de paus secos e guizos para levalos e acende-lo lume. Din tamén deste Brais que che era un rapaz desperto e con moito siso, sempre cavilando cun ollar de paxaro distante coma o vello que acouga no serán matinando na súa mocidade. (máis…)

(Texto íntegro)

O mal tempo durou máis do que todos nós queriamos.

Pasaron días…

e días…

e máis días… (máis…)

[Texto íntegro]

Foi unha noite do día de Santiago. Na praza do Obradoiro esmorecían os últimos ecos dos fogos de lucería en honor do Santo. Unha marea de xente serpeaba polas ruelas da cidade deixando a praza solitaria e magnífica. Entón, como cada ano xacobeo, as pedras da catedral espreguizábanse dun soño vello e antigo e na intimidade da noite as figuras do Pórtico da Gloria, cobran vida. (máis…)

Sinforoso

¡Que cousa tan rara!,
¡que ruído oía!
Non sei de onde viña
nin quen o facía.

UH AAÁ UH AAÁ UH AAÁ (máis…)