A Biblioteca de Fillos de Galicia

A moza que é caladiña
e non di mal de ninguén,
canto máis baixinho mira
tanto máis amores ten.

Fonte:Arquivo “Fillos de Galicia” publicado por Juan Manuel Fernández

Quen fala de mín, quen fala,

quen fala de mín quen é.

Será algún zapato vello

que non me sirve no pé.

Unha vella díxolle á outra

por un burato da porta,

ti goberna a túa vida

ca miña nada che importa.

Miña nai como é tan pobre

cando non ten que me dar,

éncheme a cara de bicos

e despois ponse a chorar.

O loureiro raís de ouro

bota folliñas de prata…

Coller amores non custa

olvidalos si que mata.

Púxenlle un pleito a un veciño

polo rego dun outeiro.

Gastar gastei canto tiña,

pero amolar amoleino.

E pra que non digas,

que tal e que cual,

que vou o non vou,

que tal que sei eu.

Eu alá non fun,

ela acó non veu,

nin eu llo pedín

e nin ela mo deu

Olvidácheme, olvideite,

volvámonos a querer

as herbas do campo secan

e volven a enverdecer.

Eu subín a unha pereira

e farteime de mazás

ven o dono dos pementos

déixame as uvas, rapaz.

Foches falar mal de min

a quen tanto me quería,

a ti todo che escoitaba,

a min todo me dicía.