A Biblioteca de Fillos de Galicia

Pasaron sesenta anos. Ese dezaoito de xullo eu cumpría sete anos, sete meses e vinte días. Era un neno, pois. Tiña esa idade na que un sabe moi pouco e comprende aínda menos, razón poda cal, se hai treboada, un respira con máis angustia. E había temporal, que acababa de aparecer coa súa música de barbarie e violencia. Eu vivía, daquela, en Vigo, na taberna de meus pais, “El Recreo”, na rúa Urzaiz. No “Recreo” tomaban o vaso, á noitiña, os zapateiros, os mozos da estación, os tranviarios… e, nun reservado, un grupo escolleito de socialistas vigueses: don Emilio Martínez (alcalde da cidade), don Eugenio Arbones (médico, que operou á miña nai), don Heraclio Botana (líder sindical), don Pastor Rodríguez (que era o máis novo)… Así é como os aseñoraba meu pai, campesino “apolítico” e iletrado que agora exercía de taberneiro urbano. Meu pai, obviamente, non seleccionaba a clientela, pero meu pai, naquela modesta taberna, ofrecía a todos (ós do reservado e ós do mostrador) un viño que ardía nun candil: viño do Ribeiro, que meu pai mesmo traballaba nunhas cantas viñas que tiñamos na aldea. Meu pai faláballes ás cepas.

(máis…)

Diversos autores consideran que existen probas de que a lingua que se falaba no que os romanos denominaron Gallaecia era unha lingua de tipo celta, asimilable al tipo goidélico.

(máis…)

Grazas ao interesantísimo libro Toponimia Celta de Galicia do lingüista Joaquín Caridad Arias veño de atopar por fin a orixe da nome da parroquia onde naceu a miña nai (Andabao, Boimorto).
(máis…)

Coñecíase como Couto Mixto (Couto Misto en portugués) a un antigo territorio autonómo que se asentaba entre os actuais concellos de Calvos de Randín e Baltar, ao sur da provincia de Ourense. Ata o tratado de Lisboa de 1864 cada veciño elixía libremente a nacionalidade española ou portuguesa.
(máis…)

Os normandos desembarcaron na Coruña o ano 843 e nas nosas beiramares foron vencidos por Ramiro I, que lles saíu ó encontro e lles queimou varias naves das 70 que traían.
(máis…)

As alarmas son grupos de paisanos que se levantaron en armas en Galicia entre 1808 e 1809, constituíndose en guerrilleiros para defender o país da invasión napoleónica, na guerra da Independencia. As alarmas, improvisadas naquel intre por imposición das circunstancias, cumpriron a misión de contribuír ó mantemento da soberanía española no país galego.
(máis…)

Un caso típico dentro do extenso campo das etimoloxías populares toponímicas, é o que atinxe a toda una serie de nomes e topónimos que comezan por So- ou Su- presentes en toda a xeografía pensinsular, pero con especial indicencia en Galiza.
(máis…)

O noso país tivo tamén a súa armada cando xulgou que cumpría defender con medios propios a extensa beiramar galega e o crecente comercio marítimo, atacado con demasiada frecuencia polos piratas e corsarios franceses, ingleses, normandos, turcos e arxelinos, que viñan en grupos de cinco ou seis navíos, levando as barcas pesqueiras e os seus tripulantes.
(máis…)

Os xograres foron elemento activo e de grande importancia na vida cultural da Idade Media en toda Europa. A diferencia dos trobeiros ou trobadores, que soían ser nobres, os xograres eran de extracción popular e verdadeiros profesionais da súa arte, na que entraba por igual o recitado, o canto, a danza, o inxenio e a destreza acrobática, etc.

(máis…)

Os sepulcros megalíticos galegos non acadan o tamaño, perfección e variedade constructiva dos sepulcros doutras zonas europeas. En troques, chama poderosamente a atención a súa grande cantidade. Espállanse por todo o noroeste agás a zona de montañas elevadas da franxa oriental.
(máis…)