A Biblioteca de Fillos de Galicia

Olvidácheme, olvideite,

volvámonos a querer

as herbas do campo secan

e volven a enverdecer.

Eu subín a unha pereira

e farteime de mazás

ven o dono dos pementos

déixame as uvas, rapaz.

Foches falar mal de min

a quen tanto me quería,

a ti todo che escoitaba,

a min todo me dicía.

Esta noite fun ó muíño
cun fato de mozas novas,
elas todas en camisa
eu no medio coas cirolas.

Quixera collerte sola
e contarche o meu querer,
pero ti tes unha madre
que non te me deixa ver.

Fonte: archivo Fillos, enviado por José Mario Vidal

Galegos, amade a vosa língua, porque ela é un rico tesouro oculto! Amádea, faládea, cultivádea; desenterrade o tesouro que garda o gigante alarbio da tiranía. (máis…)

Olvidacheme por pobre.
Eu a ti pol-a riqueza;
non veñas a miña porta
a molestarme a cabeza.

Olvidacheme por pobre.
E terás moita razón;
amor pobre e limón verde
sirven cando hai ocasión.

Fonte: archivo de Fillos, enviado por José Mario Vidal

1
O señor Fulxencio era un solteirón que vivía nun pobo pequeno, nun tempo no que aínda non chegara a televisión. O home coidaba un corral e adicábase as labores do campo cando o tempo o permitía. Pero con isto do tempo tiña unha teima moi especial, pois mentres calquera labrego coidaba as súas leiras anque fixera mal tempo, Fulxencio xamais se arriscaba a sair se o ceo adiviñaba choiva. (máis…)

O que nunca estivo lonxe
non sabe que é padecer;
de lonxe as penas aumentan
pra quen sabe querer.

Aunque estou aquí cantando,
triste está meu corazón
que o teño mais amarelo
que unha casca de limón.

Fonte: arquivo de FILLOS-L, enviado por Jose Mario Vidal

Soidades danme dos campos,
das viñas e as vendimiadas,
dos paxariños cantando,
das tardes y as madrugadas.

Fonte: archivo Fillos-L, enviado por José Mario Vidal