A Biblioteca de Fillos de Galicia

[Texto íntegro]

Foi unha noite do día de Santiago. Na praza do Obradoiro esmorecían os últimos ecos dos fogos de lucería en honor do Santo. Unha marea de xente serpeaba polas ruelas da cidade deixando a praza solitaria e magnífica. Entón, como cada ano xacobeo, as pedras da catedral espreguizábanse dun soño vello e antigo e na intimidade da noite as figuras do Pórtico da Gloria, cobran vida. (máis…)

Sinforoso

¡Que cousa tan rara!,
¡que ruído oía!
Non sei de onde viña
nin quen o facía.

UH AAÁ UH AAÁ UH AAÁ (máis…)

A Celso Emilio Ferreiro

A xente envexosa decía que o pai do Ferrador prestárase a ferrar todo un escadrón de cabaleiría do mariscal Soult por unha saca de ouro roubada polos franceses no mosteiro de Melón, e que dempóis escondéu o diñeiro até que o Ferrador, sendo mozo, o topóu. A historia é distinta. (máis…)

PERSONAXES:

O porquiño Ruperto

Nena

A bruxa Caramuxa

O bandido Gumersindo

A muller Pirata

Alí Babá (máis…)

Hai milleiros de anos, o xeo avanzou do Polo Norte na dirección do Ecuador cubrindo chairas e montañas, xeando mares enteiros e lagoas, avanzando inexorable nunha vertixe de frío e desolación. (máis…)

(Texto íntegro)

A Ela. A Montserrat Roig.

Rosalía sempre se sentira atraída por aquela casa construída no bico dun dos acantilados, unha casa que vivía de espaldas ó mundo, isto é, á vila xa que a súa fronte fitaba para un único escenario, o mar. Era unha casa solitaria acompañada, unicamente, das veas salgadas dese mar bruador que arreo batía a súas ondas contra a súa raíz, ese grande rochedo que a sustentaba ata a elevar, maxesustuosa nunha gran columna, ata o infinito. E tal parecía que esta columna fose espacio propio do mar e do seu universo de gaivotas, un universo que a rodeaba ata o abandono e ata a converter nunha casa inombrada, secreta, afastada do mundo. E dándolle case a man alí estaban tódolos rochedos que a circundaban e se erguían sobre ela como as torres dun castelo que a gardaban, aillándoa na súa propia soidade. E relativamente preto da súa xeografía estaba a praia onde nenas e nenos pasaban as máis das horas no verán e algunha que outra no inverno. (máis…)

1

Un talismán

—Dende as pratas do nacente
ós ouros do pordosol
trazan ronseis as estrelas
por riba de Libredón.
Alí moran tres princesas
máis fermosas ca unha flor
custodiadas día e noite
por un temible dragón. (máis…)

Na Terra de Soneira, entre os penedos da Pasarela, nun escondido tempo en que chovía marmelada, vivía un trasgo moi durmichón. (máis…)

Damián é un rapaz traste onde os haxa. Non hai trasnada que a el non se lle ocorra. Desde que se ergue da cama está a matinar nas cousas que pode facer. É coma se pasase a noite dándolle voltas á cabeza para artellar a maneira de que ninguén teña paz con el. (máis…)